Λάιελ, Τσαρλς

(Charles Lyell, 1797 – 1875). Άγγλος γεωλόγος. Σπούδασε στην Οξφόρδη νομικά και γεωλογία, αλλά το 1827 εγκατέλειψε το επάγγελμα του δικηγόρου και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στη γεωλογία. Διεξήγαγε γεωλογικές έρευνες στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Σκοτία, στις Σκανδιναβικές χώρες και στη Βόρεια Αμερική, ενώ σύντομα μεταπήδησε και στον χώρο της εκπαίδευσης, διδάσκοντας στο Βασιλικό Κολέγιο του Λονδίνου. Διετέλεσε πρόεδρος της Βασιλικής Γεωλογικής Εταιρείας, η οποία μετά τον θάνατό του απονέμει κάθε χρόνο μετάλλιο, με τη μορφή του Λ., σε αξιόλογες γεωλογικές εργασίες. Η βασικότερη συνεισφορά του Λ. ήταν η αντιπαράθεση στις επικρατούσες θεωρίες της εξελικτικής, γεγονός που αποτέλεσε καθοριστικό βήμα προς την υλιστική θεώρηση της φύσης. Ο Λ. διαίρεσε την τριτογενή περίοδο του καινοζωικού αιώνα σε ηώκαινο, μειόκαινο και πλειστόκαινο εποχή. Ακόμη, στο έργο του Οι γεωλογικές ενδείξεις της αρχαιότητας του ανθρώπου (1863) ενίσχυσε την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου. Άλλες μελέτες που εκπόνησε αφορούσαν τη φύση των ηφαιστείων και τη διαίρεση των πετρωμάτων σε ιζηματογενή, ηφαιστειογενή, πλουτωνικά και μεταμορφωσιγενή.